Fatıma (r.a)'yı mezara doğru uzatırken Hz. Ali (r.a) öyle ağlıyordu ki gözlerinden akan sicim gibi yaşlar Fatıma (r.a)'nın kefenini ıslatıyordu.
Hz. Ali (r.a) şöyle sesleniyordu:
"Habibun leyse ya'diluhu habibun.. Vema lisivahu fikalbi nasibun..
Habibun rabâ ayni ayni vecismi vean kalbi la yağibu. "
"Sevgilim " diyordu Fatıma'sına..
"Sevgilim.. ! Senin sevgini karşılayacak bir sevgi daha yoktur. Doğrusu Senden gayrısı icin şu yürekte bir nasip de olmayacaktır. Her ne kadar gözlerimden ve vücudumdan uzaklaşsan da kalbimdesin sürekli ve her dem. "
Sonra toprağı atacaklardı Fatıma'nın üstüne.. Toprağa bulaşmış ellerini çırparken Hz. Ali (r.a) şöyle diyecekti :
"Doğrusu dünyada tek bir isteğim kaldı Fatıma.. Babana ve sana kavuşacağım günü bekliyorum.. "
