Anlatıldığına göre , Hacı Bayram-ı Veli hazretlerinin müridlerinden Yazıcıoğlu Mehmed Efendi ile kardeşi Ahmed Bican Efendi'nin başından şöyle bir olay geçer.
İki kardeşten biri olan Ahmed Bican Efendi , bir gün camide vaaz etmekte iken ağabeyi Mehmed Yazıcı Efendi camiden iceri girer. Ve kücük kardeşinin sohbetini dinlemeye başlar. Kardeşi ağabeyinin camiye geldiğinin farkındadır. Fakat bir süre sonra ağabeyinin camiden gülerek çıktığını görür. Kürsüde nasihat eden Ahmet Bican Efendi ağabeyinin bu halinden birşey anlamaz. Ve akşam eve geldiği zaman durumu annesine anlatıp ağabeyinin neden böyle yaptığını öğrenmesini ister. Annesi , büyük oğlu Mehmed Efendi eve geldiği zaman :
" Oğlum, kardeşin camiden nicin gülerek cııktığını soruyor. Bir hata mı işledim diyor. Kardeşinin sohbetinden nicin gülerek cıktın? " diye sorduğunda , oğlu Mehmed Efendi :
"Anneciğim, ben kardeşimin vaazına gülmedim. Ben bir insanoğlunun sohbetine ne kadar melâike gelmiş, oturacak yer bulamamışlar birbirlerinin üzerine oturmuşlar. Onların hali cok hoşuma gitti de ona tebessüm ettim. Ben de melâikeden camide oturacak yer kalmadığı icin cıkııp gittim " diye cevap verir.
Annesi ağabeyinin bu sözlerini anlattığında Ahmed Bican Efendi cok üzülür ve annesine :
- Annecigim, ben kardesimin melekleri görme derecesine niye erisemedimm ? Bunu ondan bir sorar mısınıız ? Deyince annesi bunu büyük oğluna sorar . Mehmed Efendi :
- Anneciğin, senin bu noksanlığı kendinde aramam lazım. Sen benden daha iyi bilirsin diye cevap verir..
O vakit düsünme sırası anneye gelir. Anneleri uzun süre tefekküre daldıktan sonra bunun sebebini şöyle acıklar :
"Oğlum, sana hic abdestsiz süt emzirmedim. Ahmedim ise, henüz kundakta iken, ben namaza durmustum. Ahmed siddetle ağlamaya başlamıstı. Bu sırada evimizde bir komşu kadın vardı. O , cocuk ağlamasın diye Ahmed'i aldı ve emzirmeye başladı. Ben namazımı bitirdigimde hemen elinden aldım am birkac damla emmisti. Sonra o kadına abdestli olup olmadığını sordum. Bana abdestinin olmadığını söylemişti. Onun melekleri görmemesine sebep bu olsa gerek."
İki kardeşten biri olan Ahmed Bican Efendi , bir gün camide vaaz etmekte iken ağabeyi Mehmed Yazıcı Efendi camiden iceri girer. Ve kücük kardeşinin sohbetini dinlemeye başlar. Kardeşi ağabeyinin camiye geldiğinin farkındadır. Fakat bir süre sonra ağabeyinin camiden gülerek çıktığını görür. Kürsüde nasihat eden Ahmet Bican Efendi ağabeyinin bu halinden birşey anlamaz. Ve akşam eve geldiği zaman durumu annesine anlatıp ağabeyinin neden böyle yaptığını öğrenmesini ister. Annesi , büyük oğlu Mehmed Efendi eve geldiği zaman :
" Oğlum, kardeşin camiden nicin gülerek cııktığını soruyor. Bir hata mı işledim diyor. Kardeşinin sohbetinden nicin gülerek cıktın? " diye sorduğunda , oğlu Mehmed Efendi :
"Anneciğim, ben kardeşimin vaazına gülmedim. Ben bir insanoğlunun sohbetine ne kadar melâike gelmiş, oturacak yer bulamamışlar birbirlerinin üzerine oturmuşlar. Onların hali cok hoşuma gitti de ona tebessüm ettim. Ben de melâikeden camide oturacak yer kalmadığı icin cıkııp gittim " diye cevap verir.
Annesi ağabeyinin bu sözlerini anlattığında Ahmed Bican Efendi cok üzülür ve annesine :
- Annecigim, ben kardesimin melekleri görme derecesine niye erisemedimm ? Bunu ondan bir sorar mısınıız ? Deyince annesi bunu büyük oğluna sorar . Mehmed Efendi :
- Anneciğin, senin bu noksanlığı kendinde aramam lazım. Sen benden daha iyi bilirsin diye cevap verir..
O vakit düsünme sırası anneye gelir. Anneleri uzun süre tefekküre daldıktan sonra bunun sebebini şöyle acıklar :
"Oğlum, sana hic abdestsiz süt emzirmedim. Ahmedim ise, henüz kundakta iken, ben namaza durmustum. Ahmed siddetle ağlamaya başlamıstı. Bu sırada evimizde bir komşu kadın vardı. O , cocuk ağlamasın diye Ahmed'i aldı ve emzirmeye başladı. Ben namazımı bitirdigimde hemen elinden aldım am birkac damla emmisti. Sonra o kadına abdestli olup olmadığını sordum. Bana abdestinin olmadığını söylemişti. Onun melekleri görmemesine sebep bu olsa gerek."
